Drukarka 3D to coraz częściej stosowane rozwiązanie, które sprawdza się zarówno w nowoczesnych laboratoriach rozwojowych, w instytucjach naukowych czy też w zakładach pracy, w których wykonuje masowe operacje i produkuje seryjne wyroby. Jest niezwykle pomocna nawet w tak zaawansowanych zastosowaniach jak medycyna i weterynaria. Jeśli i ty jesteś nią zainteresowany, przede wszystkim powinieneś poznać kilka podstawowych faktów na temat drukarek 3D.
Skąd wziąć model?
Aby wydrukować konkretny model, należy go najpierw skądś posiadać. W tym celu można wykorzystać gotowe propozycje, dostępne od wielu twórców na stronach www, albo można zdecydować się na samodzielne przygotowanie projektu w dedykowanym do tego programie CAD. Ta druga opcja może być szczególnie atrakcyjna dla osób kreatywnych, twórców pragnących rozwijać się właśnie w zakresie modelowania 3D, ale też osób, które potrzebują bardzo specyficznych obiektów, niedostępnych na stronach internetowych.
Drukarki do zastosowań kreatywnych i produkcji
Wybierając dla siebie konkretny model drukarki 3D należy przede wszystkim zastanowić się, do czego będzie wykorzystywany. Do zastosowań innowacyjnych i kreatywnych sprawdzi się najlepiej bardzo precyzyjna i dokładna drukarka, w której często nie musimy kłaść nacisku na szybkość drukowania. Z kolei w masowej produkcji ten drugi parametr, jak również kwestie kosztów samego urządzenia, materiałów do niego potrzebnych i nakładu ludzkiej pracy, związanego z dalszą obróbką gotowego przedmiotu, będą już bardzo istotne. Dlatego warto zapoznać się przede wszystkim z dwoma trybami drukowania, mającymi istotny wpływ na te parametry.
Pierwszy tryb drukowania: FDM
Choć o drukarkach 3D mówi się ogólnie w kontekście drukowania różnorodnych wyrobów, warto przed zakupem zdawać sobie sprawę z tego, że może ona tworzyć je na dwa podstawowe sposoby. Każdy z nich warunkuje wykorzystanie innych materiałów i otrzymanie innych produktów końcowych, a także wpływa istotnie na kwestię tego, jakie parametry będzie miał gotowy obiekt lub jakiej dodatkowej obróbki będzie wymagał.
Pierwszy z tych sposobów to FDM (Fused Deposition Modeling), który polega na wykorzystaniu filamentu (cienkiej struny z określonego materiału), która jest wprowadzana do głowicy. Tam następuje ogrzewanie materiału do zadanej temperatury, aż nabierze on płynnej konsystencji. Następnie płynny materiał jest wypuszczany przez dyszę (nozzle) cienkim strumienim na platformę, na której powstaje gotowy projekt. Następuje to warstwa po warstwie, dzięki czemu widoczna jest specyficzna faktura powierzchni gotowego już projektu. Jest to metoda szybka, bardzo prosta, ale nie pozwalająca na uzyskiwanie wszystkich możliwych właściwości różnorodnych przedmiotów. Wiąże się to między innymi z właściwościami samych filamentów, wykorzystywanych do drukowania, które zazwyczaj bazują na plastikowej matrycy, do której ewentualnie mogą być dodane modyfikujące jej właściwości dodatki (np. przewodzące prąd, nadające metaliczny wygląd itp).
Drugi tryb drukowania: SLA
Drugi rodzaj druku to SLA, czyli stereolitografia, która polega na wykorzystaniu specjalnie przygotowanego z żywicy materiału (ang. resin). Żywica jest poddawana utwardzaniu za pomocą wiązki światła laserowego, co powoduje budowanie na platformie roboczej gotowego elementu. Metoda ta jest jeszcze bardziej precyzyjna niż FDM i pozwala na uzyskanie idealnie odwzorowanych, nawet bardzo cienkich i drobnych elementów. Dzięki temu może oferować specjalne właściwości gotowych produktów, na przykład transparentność ścian.
Wadą tej metody jest jednak długość samego drukowania oraz częsta konieczność prowadzenia dalszych operacji już po wydrukowaniu obiektu, na przykład jego osuszanie czy przemywanie, zanim będzie w pełni gotowy. Co więcej, jest to metoda często opisywana jako droższa, przez co chętniej sięgają po nią laboratoria rozwojowe i naukowa, a także miejsca, w których wykonuje się prototypy lub nawet kreatywne dzieła sztuki.
